Lappenmand

Nee, niet ik, maar mijn vader.
Afgelopen januari, de 12e om precies te zijn, kreeg mijn vader in de vroege uurtjes van de ochtend, een licht herseninfarct. In de kleine hersenen.
Hij merkte het zelf eigenlijk pas toen hij opstond om naar het toilet te gaan, en direct omviel. Hij was compleet zijn evenwicht kwijt.
Wat waren we allemaal geschrokken.

Hij heeft een week in het ziekenhuis in Haarlem gelegen en mocht toen naar een revalidatiehuis daar vlakbij worden overgebracht. Daar zou hij pittige fysiotherapie en ergotherapie krijgen. En uiteraard een heel goede verzorging. Er was verder geen beschadiging aan de hersenen geconstateerd. Zijn spraak en zicht waren niet aangetast en alle overige vaardigheden waren ook niet verminderd.

In de weken die volgden heeft hij zijn evenwicht weer aardig teruggekregen. Ook omdat hij goed moest trainen om zijn gewicht op de linkerkant te zetten. De eerste weken zat hij nog bijna de hele dag in een rolstoel, maar de laatste dagen liep hij zelfstandig met een rollator. 
Daar waren we allemaal heel erg blij om.

Uiteraard kwamen wij, mijn moeder en mijn broers en zussen, de aanhang en de kleinkinderen, regelmatig op bezoek.
Thuis zijn een paar aanpassingen gemaakt en op 15 maart, op een dag na 9 weken later, mocht mijn vader weer naar huis.
Hij heeft gewoon een heel dikke engel op zijn schouder gehad, dat het allemaal zo goed is afgelopen.

En nu staat het volgende weer op de agenda; op 19 juli a.s. krijgt hij een nieuwe heup.
Hoe dat nu allemaal weer zal gaan...?

Fijne dag,
liefs,
Mirjam